Nereden nasıl başlasam da bu yazıya giriş yapsam diye düşünüp durdum sonunda karar veremeyip, direk konuya girmeye karar verdim. Beni uzun zamandır takip edenler bilir; dönem dönem bir hallere girer ya çok yazarım ya da hiç yazmam ilhamın gelmesini beklerim. Uzun zamandır yazmadım yazmakta istemedim açıkçası. Hayatımda o kadar farklı şeyler yaşayıp gördüm ki şu 3 ayda, inişler ve çıkışlarla dolu koca bir sinüs eğrisi çıktı karşıma. Sevdiğim insanların her birinin “görmek istemediğim” yönlerini görmeye başladım. Okuduğum bölümün bana kattıklarını, artılarını eksilerini önüme aldım. Farklı şirketlerde staj elde ettim. Hangi pozisyonda çalışıp, çalışmayacağıma karar verdim. En önemlisi ise Türkiye’de çalışmak istemediğimi –nedenlerini isterseniz daha uzun ve detaylı başka bir yazımda paylaşacağım- yeni bir hayat kurmak, sanatı özleyip daha çok ilgilenmeyi istediğimi fark ettim. Hırslar uğruna karakterlerini bırakan insanlardan uzak kalmayı öğrendim. Yani yaşadığım her geçen gün “en fazla ne olabilir abi ya ?” kafasıyla giderek, kulağıma bir küpe daha takarak evime geri döndüm. Bunun yanı sıra bana en iyi terapi olan kitaplarımı “ha şunu okudum ha bu” derken 20’yi geçkin kitap bitirmişim. Birde bununla ilgili bir hastalığımı öğrendim sizle de paylaşayım. Belki farkında olmadan kapılmışsınızdır. Adı “bibliomania”. Aşırı derece kitap toplama ve okuma arzusunun kişide olması. Şimdi diyeceksiniz: “Amma da abarttın. 20 kitap okumakla ne alakası var?”. Ben de derim ki, “Unutmayın bunun bir de evveliyatı var.”. Bu hastalığın tek zararı biraz cebime dokunuşu o kadar. Sonra bir kahveye deliler gibi 17-18 lira verişim, ihtiyacım olmasa da otuz farklı “nude” ruj gördüğümde otuz birincisini de almam aklıma gelince cebim buna üzülmüyor haliyle… Asıl beni şaşırtan az biraz daha yaptığım işe, taşıdığım hayat amacını bir kez daha ne kadar önemini bana anlatan hastalığım oldu. Kıyaslamalardan hoşlanmam ama vurgulamak istediğim “şey”i daha iyi anlatabilmek için kıyaslama yapacağım. Herhangi bir hastalığı olduğu öğrenen biri yapamadıklarına üzülür ve gerçekleştirmeye çalışır. Ya da hayatına bazı hırslar sokar. Canı acır ve üzülür. Dünya tamamen bitmiş gibi hayatına devam eder. Tabi bu anlattıklarım hastalığın ne olduğu ve kişiye verdiği etkiye göre değişir şüphesiz… Fakat kalp hastalığımı öğrenince, hayatımda en çok çalışmak istediğim departman için doktorlar: “ASLA GİREMEZSİN. UNUT BUNU.” Demeleri ile hayatımda planını yaptığım her şey, tüm kurguladıklarım yıkıldı. Hiçbir şey hissetmedim. İçimde bir yerlerde doğru yaptığım ve bu amaç için yaşamanın doğru olduğunu, hayatımda sadece o an için değil hep bu engellerle karşılaşabileceğimi, TAKILMADAN DEVAM ETMEMİN en DOĞRUSU olduğunu söyleyip yoluma farklı bir yoldan devam etme kararı aldım. Hayat amacım aynı olduktan sonra ha çiçek dolu bahçelerden geçmişim ha asfaltlı yollardan ne fark eder değil mi ? J

Kısacası farkındalıklarım arttı. Hayata bakış açım değişti. Düşüncelerimi değiştirdim. Bunun içinde varımı yoğumu satıp Hindistan’a gitmedim. Eldekilerle de yetinmedim. Bu yolda neler yaptığımı hangi kitapları okuduğumu, neler izlediğimi, kimlerle görüştüğüm…vs gibi size de fikir verebilecek durumları ilerideki günlerde paylaşacağım. Ama hangisinden başlasam karar veremiyorum. İlk olarak farkındalığımın nasıl farkına vardığım ile alakalı yazımı sizle paylaşacağım. Ondan sonrası ise durumlara göre şekillenecek. Neyse bugün fazlaca uzattım, başınızı ağrıtmadan ben kaçayım.  Bu arada hoş geldin Eylül Ayı. Bize güzellik getir :)

Kendinize iyi bakın! Sevgiler! B.