Son zamanlarda dillerden düşmeyen bir bilinçlenme ve farkındalık konuları alıp başını gitmekte. Sektör eksiği görmüş olacak ki, her şehirde farklı şekillerde eğitimler yapılmakta. Eğitimlerin önemli olması yanında eğitime gidemeyenler içinse kişi kendini gelişime açık tutarsa farkındalık için elinden geleni zaten yapacaktır. Okuyacak, artılarını ve eksilerini önüne koyacak, yargılamamayı öğrenecek ve en önemlisi dinleyecek. Bu farkındalığı kişi kendini ne kadar doğru tanırsa süreç daha hızlı bir şekilde işleyecek. Bilinçli bir nesil, farkındalığı yüksek bir nesil yetiştirilirse günümüzde gerçekleşen şiddet bitecek, saygı ve sevgi ortamı oluşacak, yaşanabilir bir hayat bizleri bekleyecek. Gel gelelim bunun temelinde ise anne ve babaların birlikte doğru karar alabilmeleri için ilk olarak kendilerini tanımaları ve bilinç seviyelerini de buna bağlı olarak geliştirmelidir. Okumalı, öğrenmeli, paylaşmalı, anlamalı, sevmeli, saymalı, karşıdaki kişinin duygu durumuna inmeli… Anne ve baba olmanın en önemli temel taşları. Buna ulaşamayan her anne baba, birbirlerini anlamama, depresif bir hayat, gerginliklerle geçen saatler, huzursuz sofralar, sevgiyle işlenmemiş çocukları da beraberinde getirir. Kendisini ifade edemeyen anne ve baba şiddete yönelim ile aile içi şiddeti doğurarak, çocuklara cehennemi yaşatırlar.

Daha altı yaşında, ilkokul bire gidiyor. Hayata yeni yeni adım atmayı öğreniyor. Önündeki en büyük engel ise ne sınavları ne okulu ne de arkadaşları… Tek engel babasıydı. Onu anlamayan, duygu durumuna inemeyen, onu hissetmeyen, “ne oldu neyin var ?” demeyen babası vardı. Kendi gelişimini tamamlamayan, sevgi ile büyümeyen, farkındalığı olmayan bir babası vardı. Eksikti. İnsanlıktan çok uzaktı. Küçük yüreği “ders çalışmıyor” diye süpürgenin demiri ile döverek komaya sokmuştu. O yürek dayanamadı can verdi. Geriye ise pek iyi yıldızlarla dolu karnesi kaldı.